تفاوت ممانعت از حق کیفری و حقوقی: ممانعت از حق یک دعوای کیفری و یک دعوای حقوقی است. اگر شخصی به مالکی ممانعت از حق ایجاد کند، مالک می تواند طبق قوانین آیین دادرسی مدنی دادخواست کند و حق خود را ادعا کند. همچنین، می تواند خسارت وارد شده به دلیل عدم تصرف در ملک را نیز در دادخواست خود مطالبه کند.
همچنین، مالک می تواند در دادگاه کیفری شکایت کند و متهم را از طریق دعوای کیفری مجازات کند. تفاوت ممانعت از حق کیفری و حقوقی در ادامه بیان خواهد شد.
ممانعت از حق
ممانعت از حق، یک نوع دعوای تصرف است که در آن فردی از دیگری می‌خواهد جلوی استفاده از حق و منافع خود در مالکیت دیگری گرفته شود. این ممانعت می‌تواند به صورت فعلی یا عدم انجام فعل باشد. در صورتی که ممانعت فعلی باشد، خواهان باید اثبات کند که فرد دیگر با انجام کاری، جلوی استفاده از حق او را گرفته است. در صورت بروز این نوع دعوا، بهتر است از خدمات یک مشاوره حقوقی استفاده کنید.
تعریف حقوقی ممانعت از حق
قبل از دانستن تفاوت ممانعت از حق کیفری و حقوقی باید این را بدانیم که در تعریف حقوقی، ممانعت از حق، یک نوع دعوای تصرف است که در آن، فرد از دیگری می‌خواهد از استفاده از حق خود در ملک دیگری بازداری شود. در این نوع دعوا، فرد باید اثبات کند که حق ارتفاق یا انتفاعی در ملک دیگری دارد و از استفاده از آن توسط دیگری جلوگیری شده است.
حق ارتفاق، حقی است که فرد در ملک دیگری دارد، مانند حق عبور، حق عبور آب یا حق نصب ناودان بر دیوار ملک دیگری. اما حق انتفاع، حقی است که مالک ملک به دیگری می‌دهد تا از منافع ملک استفاده کند، مانند حق استفاده از ملک به مدت معین یا به عنوان محل سکونت.
برای داشتن اطلاعات دقیق‌تر درباره حقوق خود، بهتر است از خدمات یک وکیل ملکی متخصص استفاده کنید.
ممانعت از حق حقوقی
ممانعت از حق از منظر حقوقی، در ماده ۱۵۹ قانون آیین دادرسی مدنی تعریف می‌شود. بنا به این تعریف، دعوای رفع ممانعت از حق به معنای تقاضای فردی است که می‌خواهد ممانعتی که از ارتفاق یا انتفاع خود در ملک دیگری وجود دارد، برطرف شود.
در این نوع دعوا، فرد خواهان باید دو شرط را اثبات کند. اولاً باید ثابت کند که حق ارتفاق یا انتفاع در ملک دیگری را دارد. و دوماً باید نشان دهد که از استفاده از این حق به دلیل اقدام یا ترک اقدامی از سوی دیگری ممانعت شده است.
ممانعت از حق می‌تواند به صورت فعلی یا ترک فعلی باشد. در صورت فعلی بودن ممانعت، خواهان باید ثابت کند که فرد دیگری با انجام یک کار، از استفاده از حق او جلوگیری کرده است. در صورت ترک فعل، باید نشان دهد که دیگری با ترک انجام یک کاری که وظیفه او بوده است، از استفاده از حق او جلوگیری کرده است.
ممانعت از حق کیفری
در ماده ۶۹۰ قانون مجازات اسلامی، ممانعت از حق از نظر کیفری تعریف شده است. به این معنی که هر کسی که از حقی که به او بر اساس قانون یا حکم شرعی تعیین شده است، ممانعت کند، علاوه بر جبران خسارت، به حبس از یک ماه تا یک سال محکوم می‌شود. برای اثبات ممانعت از حق کیفری، باید اثبات شود که فرد دارای حقی است که به او بر اساس قانون یا حکم شرعی تعیین شده است و دیگری از استفاده از این حق توسط او ممانعت کرده است. این جرم از جرایم قابل گذشته است و با کمک یک وکیل کیفری، در صورت گذشت شاکی، تعقیب کیفری متوقف می‌شود.تفاوت ممانعت از حق کیفری و حقوقی در ادامه بیان خواهد شد.
تفاوت ممانعت از حق کیفری و حقوقی
تفاوت اصلی بین دعوای ممانعت از حق کیفری و حقوقی این است که در دعوای ممانعت از حق کیفری، شاکی باید مالک حق باشد. در حالی که در دعوای ممانعت از حق حقوقی، مالکیت لازم نیست.
دیگر تفاوت دو دعوای ممانعت از حق کیفری و حقوقی این است که در دعوای ممانعت از حق کیفری، مرتکب ممکن است به حبس محکوم شود. در حالی که در دعوای ممانعت از حق حقوقی، دادگاه ممکن است حکم به رفع ممانعت از حق یا اعاده وضع به حال سابق صادر کند.
بطور کلی، ممانعت از حق می‌تواند به دو شکل حقوقی و کیفری اتفاق بیفتد. در ممانعت حق حقوقی، فرد تنها از دادگاه درخواست می‌کند تا ممانعت حق رفع شود. اما در صورت ممانعت حق کیفری، فرد علاوه بر رفع ممانعت، درخواست می‌کند فرد مانع‌کننده مجازات شود.
پیشنهاد مطالعه:
